Za oknem

za oknem cofnął się czas
rozmyła się mgła by obudzić wspomnień blask
gdy tamtej wiosny coś się zbudziło
w kiściach lśniących perłowym deszczem

za oknem cofnął się czas
gdy  lato w  moje dłonie sypało kosze radości
na plażach gdzie mewy zbierały wiatr
i słońce rodziło wciąż nowe marzenie

za oknem cofnął się czas
jeszcze stoi ta jesienna ławka gdzie tęsknota została
a jarzębina rozedrgana,
swe wielkie korale cierpkiego smutku kielich już nalała

za oknem cofnął się czas
w dłoni jeszcze pachnąca kawa  a dym jak wielki nawigator
zagarnął  wszystko progiem milczenia
i gdzieś tam otulił ten czas, który mieszkał w nas.

Autorka wiersza - @inspiracja